Dualizm stanowi integralną część świata duchowego Słowian – nie bazuje on jednak na elementach wzajemnie wykluczających się. Jest złożony z przeciwstawnych pierwiastków, które na wzajem uzupełniają się [1]. Poglądowo można to zobrazować podając przykłady par: męskie – żeńskie, jasne – ciemne, niebo – ziemia, Ogień – Woda czy wreszcie: Bóg Gromowładny – Smok.
Interesujący w kontekście dualizmu jest mitologiczny akt stworzenia świata. Perun nie może sam zanurkować po zalążek ziemi; Weles zaś nie może sam zrobić z niego użytku. Podobnie rzecz ma się z narodzinami człowieka, któremu Perun nadaje kształt, ale to od Welesa otrzymuje szczegóły ciała i fizjologię. Aby powstało cokolwiek nowego Bogowie muszą ze sobą współpracować. Całkowicie odmienne są też dziedziny tych Bogów. Perun przebywa w niebie, skąd zrzuca błyskawice i rozlewa deszcze. Weles natomiast ma swoje miejsce w świecie podziemnym, u korzeni Drzewa Świata.
Istotną rolę odgrywają też dwa główne pierwiastki płaszczyzny kosmicznej – ład i chaos [1]. Ład odpowiada za strukturyzację rzeczywistości, dzięki której pojawia się nowa jakość, natomiast chaos związany jest ze zniszczeniem, dzięki któremu powstaje miejsce dla nowego. Przy takiej filozofii śmierć nie jest końcem życia, a jedynie przystankiem.
Należy zaznaczyć, że żaden z pierwiastków nie jest ani zły ani dobry. Są odmienne, jednak wciąż przynależą do wspólnej sfery sacrum. Oba posiadają wielką moc.
— Na podstawie opracowania Przemysława "Mamrota" Króla
ŹRÓDŁA:
- Joanna i Ryszard Tomiccy „Drzewo życia” Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza 1975